Exact 10 jaar geleden werd tot nu toe de vreemdste dag van mijn leven. Mijn zus Sanna zou gaan trouwen in Amsterdam, op clipper “De Stad Amsterdam” waar ze werkzaam was als matroos. Een paar maanden daarvoor had ze daar Huib leren kennen. Omdat ze beiden veel aan boord, en dus onderweg, waren hadden de ouders van ‘beide kanten’ elkaar nog nooit gezien. De planning was dan ook om voor het huwelijk nog even met elkaar te lunchen, in Amsterdam. Wel zo gezellig. Ik zou daar niet bij zijn en zat nog in Groningen.
Omdat ik niet precies wist waar de clipper gelegen was belde ik Jan (mijn vader) om te vragen hoe ik vanaf Amsterdam Centraal naar de Clipper moest komen. Ik kreeg Joyce aan de telefoon. In paniek. Overstuur. Jan was net in elkaar gezakt bij Henk van Dammen, zijn beste maatje sinds studententijd. Ze waren daar om hun spulletjes te brengen voordat ze zouden gaan lunchen, ze zouden daar overnachten. Ik wist niet wat te doen. Moest ik naar Amsterdam, moest ik in Groningen blijven. Lastig, niet een situatie die je dagelijks meemaakt. Omdat Jan vaker opgenomen was geweest (hartpatiënt) was ik er 100% van overtuigd dat het wel goed zou komen.
Ik besliste om toch de trein te pakken naar Amsterdam. Alleen. In de trein werd ik door Sanna telefonisch op de hoogte gehouden. Alles ging in een roes voorbij totdat ik Joyce (mijn moeder) aan de telefoon kreeg. Het ging niet goed en ik moest rekening houden met ‘het ergste’. Dat had ik nog niet eerder van iemand gehoord. Ik bleef rustig. Ik besloot om Hannes te bellen, mijn ‘niet natuurlijke broertje’. Ik kan hem altijd alles vertellen. Tijdens het gesprek hoorde ik mezelf zeggen ‘je moet rekening houden met het ergste’. Ik had het niet meer, rende naar de overloop en barstte in tranen uit. Het zal toch niet! Hierna kan ik me weinig meer herinneren.
In een roes kwam ik bij het AMC (ziekenhuis in Amsterdam) en vroeg aan de balie of ze ook wisten of Jan Bakker was binnengebracht. Ja, dat wisten ze wel. Achteraf wist ik ook wel waarom. Tweede verdieping Noord, of zoiets. Nog steeds hoopte ik op het beste, maar helaas. Nadat de lift op de tweede verdieping was aangekomen hoorde ik gehuil. Ik zag Sanna, Joyce, Huib en andere familieleden huilen. Ik wist genoeg. Ik liep door, trapte een deur doormidden en ben een rondje in het ziekenhuis gelopen. Dit kon niet waar zijn. Toch wel!
Jan Bakker met 2 hoofdletters is niet meer…
– Bekijk en lees het herdenkingsboek wat van de uitvaart gemaakt is
